ಆ ಪಾದಗಳು

ನಸುಗೆಂಪಿನ ಗುಲಾಬಿ ಪಕಳೆಗಳಂತಹಾ
ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಪಾದಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ
ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಯೇ ತಗುಲಬಹುದೆಂಬ ಭಯದಿ
ನನ್ನ ಏಳುಸುತ್ತಿನ ಮಲ್ಲಿಗೆ ತೂಕದ
ರಾಜಕುಮಾರಿಯ ಅಂಗಾಲಿಗೆ ದೃಷ್ಟಿಬೊಟ್ಟಿಡುತ್ತೇನೆ
ಗರ್ಭದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಒದ್ದ ಪಾದಗಳ
ಹಣೆಗೊತ್ತಿಕೊಂಡು ಮುದ್ದಾಡುತ್ತೇನೆ ಈಗ
ಫಕ್ಕನೆ, ಅಮ್ಮ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾಳೆ..
ಅವಳೂ ಹೀಗೇ ಪುಳಕಿತಳಾಗಿದ್ದಳೇ..?
ಯೋಚಿಸಿದರೇ ಮೈ ನವಿರೇಳುತ್ತದೆ
ಅಮ್ಮ ಬಂದಾಕ್ಷಣ ಕೇಳಬೇಕು..!
ಎಂದುಕೊಂಡೇ ರಾಜಕುಮಾರಿಯ ಅಂಗಾಲಿನ
ಮೃದುವಿಗೆ ಮೈ ಮರೆತು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ..
ರಾತ್ರಿ ಊಟವೆಲ್ಲಾ ಮುಗಿದು
ಅರೆಕ್ಷಣ ಕುಳಿತ ಅಮ್ಮನ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತೇನೆ..
ಚಳಿಗೆ ಬಿರುಕು ಬಿಟ್ಟ ಪಾದಗಳಿಗೆ
ವ್ಯಾಸಲೀನ್ ಹಚ್ಚುವವಳ ಕಂಡು
ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತೇನೆ..
ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ರಾಜಕುಮಾರಿಯೂ ಸಹಾ
ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ಹೀಗೇ ದಿಟ್ಟಿಸಬಹುದೇ..?
ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ
ಪುಟಾಣಿಯ ಪಾದಗಳಿಗೆ ಹೊದಿಕೆ ಹೊದಿಸುತ್ತಾ
ಅಮ್ಮನಾದ ಸಾರ್ಥಕತೆಯಲ್ಲೇ ಮಿಂದೇಳುತ್ತಾ
ಅಮ್ಮನನ್ನೇ ಮರೆತ ನಾನೂ ಸಹಾ
ಅಮ್ಮನಂತಾ ಅಮ್ಮನೇ ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ..

~ವಿಭಾ ವಿಶ್ವನಾಥ್